Anlatıcı:

Yasemin Özgün

(Barış Akademisyeni)

“Varız, var olacağız, mücadele etmeye devam edeceğiz.”

Yasemin’in barış mücadelesiyle tanışıklığı, çocukluk ve gençlik yıllarında gelişen politik duyarlılığıyla başlıyor. Kadın hareketinde feminist bir aktivist olarak yıllardır yer alıyor. Son dönemde ise kendini Barış Akademisyeni kimliği üzerinden tanımlıyor.

“Ortaokul ve lise yıllarımda tuttuğum bir günlüğüm var. Sonradan o günlüğe yazdıklarımı okudum, şunları diyorum: ‘Habire çatışma haberleri geliyor… Çok da anlam veremiyorum. Birçok insan ölüyor ama ben hiçbir şey yapamıyorum.’”

Üniversite yıllarında hak mücadelesi yürütmeye başlıyor, ilerleyen süreçte ise “Barış Meclisleri” ve “Barış İçin Kadın Girişimi” gibi alanlarda örgütleniyor. Mücadele hayatı boyunca Türkiye’deki kadın hareketinin ve Kürt sorununun her zaman gündeminde olduğunu ifade ediyor.

“Çözüm süreci sırasında, özellikle Barış İçin Kadın Girişimi içerisinde barışın toplumsallaşması için çok çaba harcadık. Kadınların bu savaştan nasıl etkilendiğini ve yaşadıkları güçlükleri bildiğimiz için o dönemde epey çalıştık ve eylemler yaptık.”

Savaş dönemlerinde kadınlara ve LGBTİ+’lara yönelik şiddetin ve hedef göstermenin arttığını vurguluyor. Toplumsal cinsiyete dayalı eşitsizliğin kadınlar ve LGBTİ+’lar için bu dönemlerde daha yıkıcı sonuçlar doğurduğunu da belirtiyor.

“Tüm bu dönemlerde kadınların emeğine, bedenine ve kimliğine yönelik saldırıların çok daha fazla arttığını, kadınların bu süreçlerden çok daha fazla etkilendiğini görüyoruz. Benzer şekilde, LGBTİ+’lar da azınlık olmanın ve marjinal addedilmenin sonuçlarını çok daha ağır bir şekilde yaşıyorlar.”

Çözüm sürecini Türkiye’deki barış mücadelesi bağlamında önemli bir kırılma noktası olarak değerlendiriyor.

“Çözüm süreciyle de beraber biraz daha rahat konuşabildik. Her türlü aksaklığına, zorluğuna, yanlışlığına rağmen kalıcı, şeffaf ve adil bir çözüm süreci için mücadele ettik o dönemlerde. Bu üç yönü de çok önemliydi.”

Gezi Direnişi’nin gerçekleşebilmesini ise çözüm sürecinin sağladığı barış ve diyalog ortamına bağlıyor.

“Gezi’nin gerçekleşmesini de Çözüm Süreci’nin varlığına bağlıyorum, çünkü ancak şehit cenazelerinin gelmediği bir ortamda Gezi süreci yaşanabilirdi.”

Çözüm sürecinin sona ermesinin ardından Suruç Katliamı, bombalı saldırılar ve 10 Ekim Gar Katliamı’nın yaşandığını ve Türkiye’nin yeniden kesintisiz bir şiddet döngüsüne girdiğini aktarıyor.

“Sonuçta Gezi bitti, çözüm süreci bitti. Katliamlarla, bombalarla, her an gelen kötü haberlerle, ardından 10 Ekim ile bitmeyen bir sürecin içine girdik.”

Bu dönemle birlikte oldukça uzun ve zorlu bir süreçten geçtiklerini ifade ediyor. Ancak, kendisinin ve dostlarının durmaksızın farklı alanlarda örgütlenerek mücadele etmeyi sürdürmüş olduklarını hatırlamanın kendisine güç verdiğini dile getiriyor.

“Aslında bir yandan ‘Neler olmuş, ne kadar çok şeyin içinde yer almışım’ diye düşündüm. Bunları tekrar düşünmek güçlendirici geldi açıkçası. Durmamışız aslında. Ben de dostlarım da bir şekilde en zorlu, baskılarla dolu olan dönemlerde bile örgütlü mücadelenin içinde yer almışız.”

Geleceğe ilişkin umutlarını sorduğumuzda ise kadın ve LGBTİ+ hareketinin yanı sıra Cumartesi Anneleri/İnsanları’nın da kendisine umut verdiğini belirtiyor. Bu hareketlerin hâlâ mücadele alanları açabiliyor olması, değişim için bir imkân olduğuna inanmasını sağlıyor.

“Umudun koşullarını yaratmak zorundasınız. İlla her yerde olmanız gerekmez ama bulunduğunuz yerde diğerleriyle dayanışma içinde örgütlü bir mücadele yürütmek her zaman mümkün. Mücadelelerin varlığı bana umut veriyor ve bu mücadelelerin daha fazla omuz omuza yürütülmesini umut ediyorum.”