Anlatıcı:

Aysel Fidan

(Araştırmacı/Aktivist)

“Kadınların ve LGBTİ+’ların içinde yer almadığı bir barış tahayyülünü düşünmem mümkün değil.”

Toplumsal cinsiyet çalışmaları üzerine sivil toplumda araştırmacı olarak aktivizm yürüten Aysel; İslami feminizm, eleştirel erkeklik ve barış politikaları alanlarıyla ilgileniyor. Barış mücadelesi hikâyesi ise çocukluk yıllarında Diyarbakır’da tanık olduğu olaylarla şekillenmeye başlıyor.

“Bizzat kendim çatışmaya tanık olmasam bile seslerini duyduğum, panzerleri ve büyük zırhlı araçları gördüğüm bir çocukluk dönemi geçirdim.”

Barış süreci başladığında üniversite öğrencisi olduğunu, 2013’te gerçekleşen Gezi Direnişi sırasında çeşitli toplumsal mücadele paydaşlarının bir araya geldiğini ve ortak bir amaç için mücadele ettiğini görmekten heyecan ve umut duyduğunu belirtiyor.

“Pek çok muhalif grup farklı odaklarda da olsa bir arada ve ortak bir gayret için birleşmişti. Gezi Parkı’nın savunmasından Türkiye’deki barışın inşasına ve birleşmeye uzanan bu süreçte Müslüman grupların, sosyalist ve komünist grupların, farklı hak gruplarının bir arada yer aldığı bir yapıyı görmek beni çok heyecanlandırmıştı.”

Barış mücadelesindeki dönüm noktasının ise 2015-2016 yıllarında Kürt halkına yönelik gerçekleştirilen şehir ablukaları ve ağır insan hakları ihlalleri olduğunu belirtiyor.

“Orası benim için bir kopuş noktası oldu. Çünkü işte sınırda, dağda ya da cephelerde varolan savaşın artık şehirlere, şehir merkezlerine indiği bir hâldi. Sivil halkın görüşü ne olursa olsun, ölümle her an karşı karşıya geldiği bir an benim için kopuş noktası oldu… ”

Olağanüstü Hâl sürecinde açığa alınarak görevinden uzaklaştırılan Aysel, bu süreçte kendisiyle birlikte görevlerinden alınan birçok öğretmen hakkında kamuoyunda olumsuz bir algı oluşturulduğunu ve suçlamalarda bulunulduğunu belirtiyor. Yaşananların ardından barış mücadelesini daha aktivist bir yaklaşımla sivil toplumda sürdürmeye karar veriyor.

“Yani bir yerde bir umut varsa o da belki sivil alanda olabilir diyerek beni o alana yöneltti. Barışın ama yerelden bir barışın ne kadar büyük bir ihtiyaç olduğunu, kapsayıcı bir barışın, kadınların, çocukların, mültecilerin, LGBTİ+’ların söz sahibi olduğu bir barışın konuşulması gerektiği üzerine kafa yormaya başladım.”

Kalıcı bir barışın mümkün olabilmesi için sistematik olarak hedef gösterilen, ayrımcılığa ve şiddete maruz bırakılan kadınların ve LGBTİ+’ların barış süreçlerine katılımının gerekli olduğunu çözüm süreci deneyimi üzerinden ifade ediyor.

“Bu süreç katılımcı bir yerden olsaydı, bu sürece kadınlar, LGBTİ+’lar, çocuklar, mülteciler dahil olsaydı ve biz yerelden tartışarak, aktörleşerek, aktörleştirerek bir barış talebinde bulunmuş olsaydık ayakları daha sağlam yere basan bir barış olacaktı.”

Kadınlara ve LGBTİ+’lara yönelik ayrımcılığın ve şiddetin aile içinde başlayarak toplumsal cinsiyete dayalı eşitsizliklerle birlikte yaşamın her alanında kendini gösterdiğini belirtiyor. Bu sürecin çatışma süreçlerinden devlet şiddetine kadar uzandığına dikkat çekiyor.

“Toplumsal olarak dezavantajlı, kırılgan ya da kırılganlaştırılan bir grup. Savaşın etkilerinin en yoğun hissedildiği gruplardan bir tanesi zaten. Çünkü öncesinde pek çok ayrışmaya, hiyerarşiye, şiddete ya da sömürüye maruz kalmış bir grup… Özellikle Kürt kadınlar, Kürt LGBTİ+’lar dediğimizde…”

Hikâyesinin sonuna gelirken birlikte mücadele ettiği kişilerin kendisine umut kaynağı olduğunu aktarıyor.

“Ümitli olmamı sağlayan tek şey, ara sıra nefes alabildiğim, bireysel olarak ilişki kurabildiğim ve bir şekilde örgütlenebildiğim insanların varlığının bana çok iyi gelmesi.”